Μια φορά κι ένα καιρό....

Έχω βαρεθεί εδώ και αρκετό καιρό το "κυνήγι" εύρεσης συντρόφου μέσω ίντερνετ...

Πόσο θα ήθελα να φλερτάρω κάποιον και να με φλερτάρει...να τον διεκδικήσω και να με διεκδικήσει...κάποιον που θα γνωρίσω στο δρόμο,σε ένα καφέ,στο σινεμά,σε κάποια παρέα...
Τί πιο ρομαντικό και πιο όμορφο...

Όταν είχα την ευκαιρία δεν την άρπαξα,απλώς απομακρύνθηκα από φόβο...και τώρα που το σκέφτομαι ομολογώ οτι έχω μετανιώσει.
Ήταν ένα υπέροχο παιδί...όμορφος...τόσο αθώος...
Τον πρόσεξα από την πρώτη κιόλας μέρα στη σχολή και είπα από μέσα μου...θα τον γνωρίσω οπωσδήποτε και θα κάνουμε παρέα.
Και τα κατάφερα...σε λίγο καιρό κάναμε παρέα. Περνούσαμε πολύ όμορφα με τον Π. περνούσαμε αρκετές ώρες μαζί,κάναμε πολλά πράγματα και για εκείνον ήμουν ο μόνος άνθρωπος που εμπιστευόταν...
Υπήρχε χημεία μεταξύ μας...ήμουν ερωτευμένος μαζί του και ίσως και αυτός...ίσως κάποτε το μάθω ίσως πάλι ποτέ...
Ποτέ δε του μίλησα,δεν τολμούσα...δυστυχώς τον γνώρισα στην περίοδο που φοβόμουν ακόμα και ο ίδιος να παραδεκτώ και να αποδεκτώ τη φύση μου. Ήταν ένα πρώτο βήμα όμως η γνωριμία μου μαζί του...ήταν ο πρώτος μου έρωτας!
Έχω να τον δώ από την ορκομωσία μας αλλά έχουμε κρατήσει μια τυπική επαφή μέσω τηλεφώνου. Όποτε μιλάμε χαίρομαι πολύ που τον ακούω και μαθαίνω νέα του...δυστυχώς ο Π. είναι από τη συμπρωτεύουσα.

Περνάει πολλές φορές από το μυαλό μου η σκέψη να πάω για μια βόλτα στη Θεσσαλονίκη...να βρεθούμε με τον Π...να τον δω και να τα πούμε...να τα πούμε όλα. Να του πω  οτι ήμουν ερωτευμένος μαζί του...
Θα το τολμήσω άραγε κάποια στιγμή? Το σίγουρο είναι οτι το θέλω πάρα πολύ και το σκέφτομαι όλο και πιο έντονα...

Το τραγούδι που ακολουθεί είναι από τον αγαπημένο δίσκο του Π. και του το αφιερώνω!